retomando a palavra

O galego, o noso existir

Manifesto leído na manifestación celebrada en Santiago o Día das Letras Galegas en contra do borrador de decreto do uso do galego no ensino obrigatorio

QUEREMOS GALEGO!

Santiago 17/05/2010

O idioma é para a inmensa maioría das galegas e dos galegos un patrimonio propio, único, insubstituíbel. Sentimos o galego como algo noso, independentemente da lingua que empreguemos no noso día a día. É a nosa creación máis valiosa e perténcenos.

Poucas dúbidas hai de que se Galiza ten hoxe un certo grao de autogoberno, cunhas institucións propias, é, nunha parte fundamental, debido a termos unha lingua e unha cultura propias. Lamentabelmente, desde hai un ano temos un presidente e un goberno da Xunta que parecen non decatarse de que se están aí é grazas a termos un idioma de noso.

Incumpren de forma incívica o mandato estatutario de promover o galego e andan ás patadas con el. O mellor exemplo desta política tan lesiva é o decretazo contra o galego, que, por exemplo, varre a nosa lingua da educación infantil nas cidades e prohibe ao profesorado o seu uso nas materias do ámbito científico-técnico.

A sociedade galega está a responder mobilizándose contra a extinción da nosa lingua e reclamando ás institucións que cumpran coa súa obriga de promovela, para garantir a igualdade de coñecemento, a igualdade de dereitos e a igualdade de oportunidades.

A plataforma Queremos Galego, impulsada e coordinada pola Mesa pola Normalización Lingüística e integrada por máis de 700 entidades de todo tipo, chama á sociedade a manter aceso o facho da defensa do noso idioma. Ademais, anima ao conxunto da cidadanía a que apoie coa súa sinatura a proposición de lei de garantía dos dereitos lingüísticos.

Gañar as eleccións non significa poder exercer o poder de maneira absoluta. Merecemos uns gobernantes responsábeis que non estean a xogar co noso existir e que cumpran coa súa obriga de usar, defender e promover a lingua que nos une como galegas e como galegos. Só en galego Galiza ten futuro!

-----
Xosé Luis Barreiro Rivas
A torre vixía - LVG

«Pasa o tempo e non di nada»
Lunes 17 de mayo de 2010

Todo o que queda do decreto sobre o uso do galego no ensino é a cega teimosía. O non dar o brazo a torcer. O pensar que unha arbore escascada dende a raíz ás polas pode dar froitos saborosos. A promesa electoral improvisada, convertida en dogma de fe dos vencedores. Pero a verdade é que ese decreto xa está morto antes de nacer. E só a contumacia pode facer que un día chegue ao DOG para obter unha vitoria pírrica sobre o vento do pasado. Uxío Novoneyra, a quen hoxe lle dedicamos o Día das Letras Galegas, diría isto mesmo con verbas polisémicas e suxerintes: «Canta o cuco cala e canta / nos castiñeiros do val / Pasa o tempo e non di nada / e volve o cuco a cantar» .

Fronte á idea de que nos estamos xogando o futuro da lingua e a educación dunha xeración enteira, o que se nos pon riba da mesa é unha confrontación PP-bipartito que a Xunta quere gañar a toda costa. E fronte á necesidade de asumir compromisos coa nosa historia e identidade de pobo, o cravo ardendo ao que se acolle o PP é a defensa dunha liberdade persoal, allea a todo contexto social, que fai primar a comodidade e a ocorrencia individual sobre as necesidades colectivas do noso país e da nosa cultura. E por iso no valen de nada os serios avisos que dende tódolos niveis queren chegar aos ouvidos -non sei se xordos ou servís- de Anxo Lorenzo.

Os filólogos poñen a súa atención en que o galego, en contra das consignas elaboradas en Madrid, está retrocedendo de forma alarmante. Os pedagogos están avisando de que a discriminación positiva do galego nas leis e nos decretos de ordenación do ensino non abondan para acadar a igualdade co castelán. Os xestores do ensino teñen demostrada a imposibilidade de xestionar un modelo que -disimulado no trilingüismo e na liberdade de escolla exercida polos pais- desborda por tódalas beiras o sistema educativo. Os profesores, que tamén teñen dereitos lingüísticos, acaban de facer a advertencia de que non se ha de pasar doadamente por enriba dos seus criterios técnicos e das súas opcións persoais. E ata o Consello Consultivo ven de chamar a atención sobre o absurdo que supón someter a escolla e votación aquilo que constitucional e estatutariamente é unha obriga esencial de tódolos galegos.

Pero á Xunta dálle igual. E, ansiosa por demostrar quen manda no país, quere cumprir ben axiña a súa promesa electoral. E baixo o engado que implica o supeditar os efectos do compromiso ao feito simple de cumprilo - implerentur promissiones et pereat mundus - estanos abocando a unha xeira de conflitos de imprevisibles consecuencias. Por iso penso que estamos celebrando un Día das Letras Galegas cheo de malos presaxios. Porque «pasa o tempo e non di nada / e volve o cuco a cantar» .