Quem me dera voltar à inocênciaDas coisas brutas, sãs, inanimadas,Despir o vão orgulho, a incoerência:– Mantos rotos de estátuas mutiladas!Ah! arrancar às carnes laceradasSeu mísero segredo de consciência!Ah! poder ser apenas florescênciaDe astros em puras noites deslumbradas!Ser nostálgico choupo ao entardecer,De ramos graves, plácidos, absortosNa mágica tarefa de viver!Ser haste, seiva, ramaria inquieta,Erguer ao sol o coração dos mortosNa urna de oiro duma flor aberta!...
3 comentários:
A memoria, ás veces, é camiñar con unha sobrecarga. Recordar tamén é sobrevivir, ou, se cadra, revivir.
OLLOS TEUS, MEUS OLLOS, LINDA.
________________________________
OLLOS TEUS, MEUS OLLOS, LINDA.
_____________________________
Que a meniña dos meus ollos
Peche os meus ollos un día;
Que os meus ollos nos seus ollos
Contemplen a luz, belida.
Porque os meus ollos, teus ollos,
Ollos teus, meus ollos, linda…
Eu naveguei nese barco o Glaciar Rojo pola deca-
do setenta.
Parece unha foto saca do canal de Suez.
Non tiña unha foto tan boa do barco.
Saúdos
Enviar um comentário